Flashback, ένα χρόνο πριν. Πρώτη φορά Ισπανία. Για συμμετοχή σε σχολείο μεν, αλλά πώς να πεις όχι; Μαζί με μερικούς ακόμα βρεθήκαμε λοιπόν στη Γρανάδα για να παρακολουθήσουμε το CERN Accelerator School του 2012 και με την ευκαιρία κάναμε και μερικές βολτούλες τριγύρω για να χαζέψουμε, να δούμε και τα δοκιμάσουμε τις τοπικές ομορφιές κάθε είδους και να βγάλουμε φωτογραφίες για να τα θυμόμαστε…
Η πόλη της Γρανάδας είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης περιοχής και βρίσκεται γεωγραφικά στην Ανδαλουσία, κοντά στα μεσογειακά παράλια απέναντι από το Μαρόκο. Αν δεν ξέρετε που είναι όλα αυτά ανοίξτε και κανένα χάρτη… εγώ τον χρειάστηκα. Το όνομά της προέρχεται από την ισπανική λέξη για το ρόδι (granada) που είναι και το σύμβολο της.
Η πόλη έχει πλούσια ιστορία, μιας και κατοικείται πάνω από 2500 χρόνια. Έχει έντονη την Αραβική επιρρόη και το μεγάλο της κόσμημα είναι το Alhambra,παλάτι και φρούριο “δώρο” των Μαυριτανών μοναρχών. Έχει περάσει από πολλές φάσεις χτισίματος, από το δέκατο μέχρι και τον δέκατο πέμπτο αιώνα. Στον ίδιο λόφο βρίσκεται και το παλάτι Generalife, τόπος θερινής κατοικίας των Νασριδών σουλτάνων. Οι κήποι του Generalife θεωρουνται ως το καλύτερο δείγμα των Μεσαιωνικών κήπων της παλαιάς Ανδαλουσίας στις μέρες μας. Δίπλα ακριβώς από αυτά, βρίσκεται η περιοχή Albayzín με τα στενά σοκάκια της, τα παλιά σπίτια και τα παραδοσιακά μαγαζάκια που μπορεί κανείς να απολαύσει ένα αρωματικό τσάι και ένα shisha (ελληνιστί ναργιλέ 😉 ).
Μια πανέμορφη πόλη που αξίζει να την περπατήσεις και μέρα και νύχτα. Με χρώμα, χαρακτήρα και χαμογελαστούς ανθρώπους. Α! και tapas. Πολλά tapas. Και φυσικά άφθονη cerveza.
Θα κλείσω με μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες εκεί (πέραν του σχολείου φυσικά!) : Flamenco. Kαι το φαί στο Jardines de Zoraya ήταν επίσης εξαιρετικό, με μια υπέροχη crema catalana για κλείσιμο, αλλά δεν τα λέμε αυτά, μη μας πουνε και κοιλιόδουλους. Τα κορίτσια που χόρεψαν ήταν αυτές που πραγματικά έκαναν τη βραδιά ξεχωριστή.
Αυτά…! Μερικές ακόμα φωτογραφίες θα βρείτε στο σχετικό άλμπουμ.
Η ιστορία του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου μου κέντριζε από παλιά το ενδιαφέρον. Θυμάμαι από λύκειο ακόμα να ξεκοκαλίζω τους δύο τεράστιους τόμους που είχαμε στο σπίτι και στους οποίους εξιστορούνταν όλα τα γεγονότα που είχαν λάβει μέρος, ένα άλλο βιβλίο με τη δίκη της Νυρεμβέργης και γενικά ότι έπιανα στα χέρια μου σχετικό με το θέμα. Θυμάμαι επίσης και τα μούτρα του υπαλλήλου στο βιβλιοπωλείο του Μαλλιάρη στην Αριστοτέλους όταν είδε μπροστά του ένα δεκαπεντάχρονο πιτσιρίκι να τον ρωτάει αν έχουν κανένα αντίτυπο του “Mein Kampf” του Hitler και αν μπορούν να μου το βρουν (δε μπόρεσαν οι φλώροι).
Φυσικό επακόλουθο όλων των παραπάνω είναι η περιοχή της Νορμανδίας να με γοητεύει και να με προσκαλεί να την επισκευτώ…. και προ ολίγων ημερών το κατάφερα! Μαζί με άλλους οχτώ (συν τον Elwood φυσικά!), σε δύο αμάξια ξεκινήσαμε από Γενεύη και ροκανίσαμε χιλιόμετρα, δοκιμάσαμε τις αντοχές μας (αν και αρκετοί έκλεβαν και το έριχναν στον ύπνο τις ώρες της οδήγησης) και επισκεφτήκαμε αρκετά από εκείνα τα μέρη.
Για να μιλήσουμε και λίγο γεωγραφικά, η Νορμανδία βρίσκεται στο βόρειο κομμάτι της Γαλλίας, πάνω από τη Βρετάνη (την οποία επίσης τιμήσαμε!). Ονομάστηκε έτσι επειδή έκαναν ένα πέρασμα οι συμπαθέστατοι Βίκινγκ οι οποίοι και την κατέκτησαν κάπου κοντά στο τέλος του 9ου αιώνα μ.Χ. και ο πολέμαρχος Rollo που ηγούνταν της επίθεσης την ονόμασε έτσι προς χάριν της Νορβηγικής του καταγωγής.
Για να μην το γυρίσουμε σε μάθημα ιστορίας λοιπόν, ξεκινώνας από Γενεύη ακολουθήσαμε ένα δρομολόγιο με κύριες στάσεις:
Rouen
Dauville
Μερικές από της παραλίες της Operation Overlord της 6ης Ιουνίου 1944 που έγινε η απόβαση κατά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο
Cherbourg-Octeville
Le Mont Saint-Michel
Saint Malo (εδώ έχουμ περάσει Βρετάνη πλέον)
Orleans (στο δρόμο της επιστροφής…)
H Rouen, όπως όλες οι Γαλλικές πόλεις που σέβονται τον εαυτό τους, είναι χτισμένη πάνω σε ποτάμι (το Σηκουάνα σε αυτή την περίπτωση), έχει τον καθεδρικό της και τα παλιά της κτήρια…
École Supérieure d’Art et de Design:
[singlepic id=542 w=320 h=240 float=center]
Στο ναό της Jeanne d’Arc:
[singlepic id=545 w=320 h=240 float=center]
Φυσικά είχαμε και σχετικό photo shoot με τον Elwood… εδώ κατά την προετοιμασία: [singlepic id=548 w=320 h=240 float=center]
Παρακάτω μερικές φωτογραφίες από τη Utah Beach, παραλία στην οποία αποβιβάστηκε το VII Αμερικανικό Σώμα Στρατού : [singlepic id=549 w=320 h=240 float=center]
[singlepic id=550 w=320 h=240 float=center]
[singlepic id=551 w=320 h=240 float=center] [singlepic id=552 w=320 h=240 float=center]
Παρακάτω στη βόλτα μας φτάσαμε στο Goury, ένα χωριό κάπου στη μύτη της χερσονήσου, στο οποίο τα κινητά μας αντί για Γαλλικό σήμα έπιασαν Αγγλικό…
[singlepic id=553 w=320 h=240 float=center]
Στη συνέχεια κάναμε μια στάση σε ένα μέρος όπου είχαμε μάθει πως υπήρχαν τανκ και άλλα σχετικά. Στα τανκ δεν καταφέραμε να φτάσουμε γιατί δεν ήταν εύκολα προσπελάσιμα, αλλά είδαμε αυτά:
[singlepic id=554 w=320 h=240 float=center]
[singlepic id=555 w=320 h=240 float=center]
Κατόπιν φτάσαμε στο αββαείο του Mont Saint-Michel, το οποίο χτίστηκε κατά το 10ο αιώνα από Βενεδικτίνους μοναχούς. Είναι χτισμένο πάνω σε ένα νησί με μέγιστο ύψος τα 92 μέτρα και το οποίο λόγω του έντονου φαινομένου της παλίρροιας μπορεί να αποκόπτεται τελείως από τη στεριά ή να είναι μέρος της και να ενώνεται με δρόμο.
[singlepic id=556 w=320 h=240 float=center]
Πρωινό επιστροφής και ορίτζιναλ κρέπα Βρετάνης στο St. Malo:
[singlepic id=557 w=320 h=240 float=center]
και τέλος στάση για ανεφοδιασμό και ξεκούραση στην Ορλεάνη, την πόλη που κήρυξε την επανάστασή της η Ιωάννα της Λωρένης (btw, η δίκη της έγινε στη Rouen που είχαμε περάσει τρεις μέρες νωρίτερα):
[singlepic id=558 w=320 h=240 float=center]
Και μετά από 4 μέρες, 30 ώρες και 26 λεπτά οδήγησης καλύπτοντας 2287 χιλιόμετρα, καταφέραμε και επιστρέψαμε στη βάση μας πανέτοιμοι για δουλειά και το σχεδιασμό της επόμενης εξόρμησης!
Να και ένα από τα καλά του διδακτορικού! Βρίσκεσαι σε ωραία μέρη να παρακολουθήσεις συνέδρια και να παρουσιάσεις τη δουλειά σου. Συγκεκριμένα, ήρθα στο Split για να παρουσιάσω ένα poster σχετικά με την παρατήρηση γεγονότων που έχουμε ταυτόχρονη δημιουργία σωματιδίων W/Z και jets (όλο λέω πως κάποια στιγμή θα κάτσω να γράψω κάτι σχετικό και με φυσική, να δω πότε θα βρω χρόνο). Το poster λοιπόν που παρουσίασα στο LHC Days 2010, σε περίπτωση που ενδιαφέρεται κανείς, καθώς και σε περίπτωση που περάσει από εδώ και ο καθηγητής μου για να μη νομίζει ότι έκανα (μόνο) τουρισμό:
Για να κάνουμε και ένα σύντομο γεωιστορικό μάθημα, το Split είναι δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κροατίας, χτισμένη στα παράλια της Αδριατικής θάλασσας. Έχει μια μακρά ιστορία 17 αιώνων και βάλε, καθώς με την ίδια περιοχή σχετίζεται και η Ελληνική αποικία της Ασπαλάθου (παντού είμαστε οι κουφάλες) της οποίας η ίδρυση χρονολογείται τον 6ο π.Χ. αιώνα, ονομασία η οποία μετά από πολλές αλλαγές έδωσε στην πόλη και το σύγχρονο όνομά της. Εδώ έχτισε ένα παλάτι για να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του στα γεράματα ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός. Στο παλάτι αυτό ήρθε για να μείνει το 305 μ.Χ., όταν και αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση (φαίνεται τον παρακούρασαν οι διωγμοί). Από τότε μέχρι και τις μέρες μας, το παλάτι αυτό είναι το κέντρο ζωής της πόλης. Πίσω στα δικά μας.
Η Κυριακή ήταν όλη αφιερωμένη σε περιήγηση στην πόλη αφού θα ήταν και η μόνη μέρα που θα είχα 100% δική μου για βόλτες. Ξύπνησα πρωί-πρωί, πρωινό στο ξενοδοχείο όπου ανάμεσα σε όλα τα άλλα καλούδια είχε κάτι που έγραφε επάνω “Cheese Pie”. Η γέμιση έμοιαζε με τυρόπιτα, αν και το φύλλο ήταν τριφτό σαν τη μηλόπιτα που έκανε η μητέρα μου και που έχω καιρό να φάω (τα ακούς;;;). Παίρνω ένα κομμάτι μην και προλάβει άλλος και στο πρώτο δάγκωμα… μου ήρθε μια γλυκιά τυρίλα… Κυριολεκτικά γλυκιά. Με ζάχαρη. Χάλια… απογοητεύκα και είπα να ξεκινήσω προτού μου έρθουν και άλλες φαεινές ιδέες για να δοκιμάσω ότι υπήρχε στο μπουφέ. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση καθώς κατέβαινα προς την παραλία και το παλάτι, είναι ότι οι ντόπιοι πρέπει να αγαπάνε πάρα πολύ την ομάδα τους, τη Hajduk. Θα δεις το σήμα της παντού.
Φτάνοντας στην επάνω πύλη από το παλάτι του Διοκλητιανού, πρώτο-πρώτο είδα ενα άγαλμα που από μακριά μου θύμισε τον Dumbledore. Για την ιστορία, αργότερα έμαθα ότι πρόκειται για επίσκοπο του Split που είχε δώσει μεγάλο αγώνα κατά της καθολικής εκκλησίας, όταν αυτή προσπαθούσε να αλλάξει τη γλώσσα τέλεσης της λειτουργίας στη Λατινική.
Το εσωτερικό του παλατιού είναι γεμάτο στενά πλακόστρωτα δρομάκια, στοιχείο που μου αρέσει πάρα πολύ. Μπορείς πολύ εύκολα να χαθείς στο εσωτερικό και το έπαθα αρκετές φορές στην αρχή μέχρι να συνηθίσω τη γεωμετρία του παλατιού, αλλά δε με χάλασε καθόλου. Ακόμα και τώρα, μετά από 5 μέρες που το γυρίζω, εξακολουθώ να ανακαλύπτω στροφές που δεν έχω πάρει και ανακαλύπτω καινούργια στενάκια και ομορφιές! Στην κεντρική πλατεία του παλατιού, υπάρχει το μαυσωλείο του Διοκλητιανού, το οποίο οι χριστιανοί σε πρώτη ευκαιρία ξεφορτώθηκαν τη σορό του και μετέτρεψαν σε ναό.
Τα βράδια, το ξενοδοχείο που υπάρχει ακριβώς πάνω στην πλατεία στήνει μαξιλαράκια πάνω στα μαρμάρινα σκαλοπάτια της πλατείας και ένας τραγουδιστής με μια κιθάρα και εξαιρετική φωνή αναλαμβάνει να κάνει τις νύχτες μαγευτικές.
Την ημέρα, ακριβώς δίπλα, στην είσοδο των βασιλικών δωματίων μπορεί κανείς να συναντήσει μια αντρική χορωδία να ερμηνεύει παραδοσιακά τραγούδια της Δαλματίας και να πουλάνε τα CD τους.
Προτού προχωρήσω προς το λόφο του Marjan, ένα πευκόφυτο λόφο ύψους 178 μέτρων και πνεύμονας ζωής της πόλης όπως τον χαρακτηρίζουν οι ντόποιοι, έκανα μια μικρή βόλτα προς την παραλία του Split.
Σε μία από τις φωτογραφικές στάσεις μου έπιασε κουβέντα με αφορμή τη μηχανή μου ο Vedran, ένας Κροάτης ο οποίος μεγάλωσε όμως στην Αυστραλία και πλέον, στα 50 του, περνάει μισό χρόνο στην Αυστραλία δουλεύοντας και τον άλλο μισό στην πατρίδα του την οποία και είχε πάρα πολλά χρόνια να δει αλλά όταν επέστρεψε για πρώτη φορά δεν ήθελε να φύγει. Συνεχίζοντας, πάνω σε μια ελαφρά αριστερή στροφή που κάνει το λιμάνι μου ήρθε κι εμένα η Θεσσαλονίκη στο μυαλό. Όχι λόγω της κουβέντας με τον Vedran, αλλά γιατί με χτύπησε μια παραδοσιακή οσμή Θερμαϊκού κόλπου. Η ανάβαση στο λόφο ξεκινάει με μερικά σκαλοπάτια, και μερικά ακόμα, αλλά η διαδρομή κατά τη διάρκεια και η θέα στο τέλος σε αποζημιώνουν και με το παραπάνω.
Έχοντας πάρει το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο, κάνω ένα τελευταίο πέρασμα από την πρόσοψη του παλατιού. Από μακριά βλέπω πούλμαν με την επιγραφή Περπερίδης. Καρντάσια από επάνω είναι, λέω από μέσα μου. Τους προλαβαίνω και ανακατεύομαι με το γκρουπάκι και στήνω αυτί. Είμαστε μεγάλα νούμερα όταν νομίζουμε ότι οι γύρω μας δεν μας καταλαβαίνουν — το ξέρω και από προσωπική πείρα! Θα προσπεράσω τα σχόλια μερικών κυριών που έλεγαν με απίστευτο ύφος “μα και φυσικά προς τα εκεί πρέπει να πάμε, εκεί φαίνεται να είναι τα ανάκτορα” ενώ περπατούσαν ήδη δίπλα σε κάτι τείχη να με το συμπάθειο και θα αναφέρω έναν απίθανο κύριο γύρω στα 55 που πλησιάζει έναν από τους πάγκους με τα τουριστικά είδη που έχει φανέλες ομάδων. Πιάνει μια μπλούζα του Ετό και λέει στην πωλήτρια: Ντου γιου χεβ ΠΑΟΚ;;;;; Κόκκαλο η μικρή.
Την Τετάρτη, οι διοργανωτές του συνεδρίου είχαν κανονίσει εκδρομή στο νησί Hvar (Ελληνική αποικία Φάρος από τον 4ο αιώνα π.Χ.). Πρόκειται για ένα καταπράσινο νησί, η ομώνυμη πρωτεύουσα του οποίου έχει ένα φυσικό λιμάνι που προστατεύεται από το σύμπλεγμα νησιών Pakleni Otoci στην είσοδό του, τα οποία λειτουργούν ως φυσικοί κυματοθραύστες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η πόλη να αποτελεί το από το 13ο μέχρι το 18ο αιώνα καταφύγιο για τα Βενετικά πλοία τα οποία ξεχειμώνιαζάν εκεί μαζί με το πλήρωμά τους οδηγώντας την πόλη σε μεγάλη ανάπτυξη. Στην κεντρική πλατεία κύριο κτίσμα είναι ο καθεδρικός του Αγίου Στεφάνου (Sv. Stjepan). Στους δύο κοντινούς λόφους υπάρχουν χτισμένα δύο οχυρά. Το κοντινότερο στο κέντρο (15 λεπτά ανάβαση όλα κι όλα) Ισπανικό οχυρό (Tvrđava Španjolo) και το οχυρό του Ναπολέοντα (Trđava Napoleon) που χτίστηκε όταν το νησί κατελήφθει από το στρατό του Ναπολέοντα και το οποίο χρησιμοποιείται πλέον ως επιστημονικό παρατηρητήριο.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε μια πανοραμική θέα 360 μοιρών από το Tvrđava Španjolo:
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τη περιοχή θα την ξαναεπισκευτώ… μου είπαν ότι το Dubrovnik είναι ακόμα πιο όμορφο και πρέπει να μάθω αν είναι αλήθεια!
christos :: webhome 